Kościół farny jest najstarszą świątynią w Kazimierzu. Istnieją przypuszczenia, że pierwotny kościół, który miał znajdować się w tym miejscu wybudowany został w stylu romańskim. Pierwsze wzmianki o parafii w Kazimierzu pochodzą z 1325 roku. Fundatorem kościoła, który powstał w latach 40-tych XIV wieku, miał być król Kazimierz Wielki. Budowla wystawiona została w stylu gotyckim.
Po dwóch pożarach w XVI wieku kościół został odbudowany, lecz w stylu renesansowym. Uznawany jest on za prototyp budowli w stylu renesansu lubelskiego. Jedną z cech charakterystycznych tego stylu jest kolebkowe sklepienie bogato zdobione stiukami. W ołtarzu głównym znajduje się XIX-wieczny obraz I. Urbańskiego, przedstawiający męczeńską śmierć św. Bartłomieja. Rokokowe tabernakulum pochodzi z końca XVIII wieku, wiek starsza jest intarsjowana ambona oraz stalle. Przy wejściu bocznym znajduje się kamienna chrzcielnica z 1587 roku, prawdopodobnie dzieło Santi Guciego Fiorentino. Warto też zwrócić uwagę na ciekawy świecznik. Jest to rzeźbiona głowa jelenia i prawdziwe poroże. Jak chce legenda właściciela owego poroża upolował sam król Kazimierz Wielki. W miejscu tego wydarzenia postanowił wybudować kościół. Nie można pominąć renesansowych organów, jednych z najstarszych w Polsce (1620 r.). Ich budowniczym był Szymon Liwusz, zaś bogate zdobienia powstały w Toruniu lub Gdańsku.
Latem w kościele odbywają sie koncerty muzyki organowej i kameralnej. W kaplicach : Różańcowej, Borkowskich oraz Górskich możemy zobaczyć epitafia mieszkańców miasta. Szczególnie warto zwrócić uwagę na najstarszą kaplicę, fundowana w 1615 roku przez Mikołaja Borkowskiego oraz jego żonę Elżbietę z Kochanowskich, córkę lub bratanicę poety.

Powrót